ROLLER-COASTER

VOL GOEDE MOED

(first Dutch, then english ) 

Zo begin je je eigen blog vol goede moed...

En zo is je leven opeens een serieuze roller-coaster en vergeet je helemaal te schrijven.

Sorry sorry sorry!!!

STRIKE A POSE

Aller eerst even de leuke nieuwtjes.

Ik heb wederom wat photoshoots gedaan.

Het spreekt als bijna vanzelf, dat dit OA met de geweldige fotograaf Ton Dekkers van Interdependent Photo is geweest.

Die man ken ik nu al meer dan 8 jaar en is 1 van de weinige fotografen waar ik me "bl(d)ood"-normaal bloot durf te geven.. Met een goede dosis humor en vertrouwen zijn onze shoots samen altijd weer een feestje.

Als een romeins standbeeld in het water, stond ik daar met alleen een doek om me heen gedrappeerd van het najaars zonnetje te genieten, tot de barkarazzi besloot mee te poseren. 

Dan heb ik zo'n lol. 

Hun bazinnetjes vonden het trouwens helemaal niet storend, dat ik daar in mijn Eva kostuum stond. 

Een andere shoot die we hebben gedaan kon niet meer contrast hebben met de vorige. In een gigantische trouwjurk van Justin Alexander, stond ik als een ware Disney prinses aan de oever van het meertje in het oude "Land van ooit" bij de soldaten. 

Nou is het zo dat van al het zwemmen de laatste tijd, mijn torso iets breder is geworden. Wat problemen gaf met het lijfje van het corcet in de jurk. 

Die wilde dus niet meer compleet dicht. Met touwtjes en elastiekjes hebben we het toch voor elkaar gekregen om me in te snoeren. 

En toen die het begaven, waren we heel blij dat een toevallige passant even hielp, zodat het bovenstuk eventjes wel helemaal dicht ging hahaha

Ook die dag was de Barkarazzi weer van de party. 

Toen de wissel van de jurken. 

(nog geen foto van de 2e jurk helaas) 

De timing kon niet beter, want mijn stoma zakje was behoorlijk vol. 

Snel in mijn badjas de struiken ingedoken met een rol wc papier om hem even te legen. 

Het leven van een model.... 

Uber glamoureus moet ik zeggen. 

SING ME A SONG, YOU ARE A SINGER

Deze maand was ook de auditie voor een musical/theater voorstelling rondom het 100 jarig bestaan van Veldhoven. 

Maar door de redenen die ik verderop zal uitleggen, had ik me niet goed voor kunnen bereiden. Maar wat ging het lekker!! 

EINDELIJK weer creatief bezig met waar ik het meeste van houd. Dansen, zingen, acteren... Kortom... entertainment 

Dit vanzelfspekend in een corona proof omgeving. En jazeker... ik ben door. 

BALANS 

Maar natuurlijk is alles in balans. 

Tegenover al deze positive gebeurtenissen, staan natuurlijk ook de wat vervelendere. 

Allereerst werd mijn opa die al in de 90 is en in een zorginstelling verblijft, getroffen door corona. Toen ik het hoorde speelde 1 ding continue door mijn hoofd. "hij wil dat ik het Ave Maria in het latijn zing". 

Dat had hij me zo vaak gevraagt. 

We zingen onze eigen versie altijd als ik er kom. Dus dat werd even erg hard studeren op Latijn. 

Want dit moest en zou perfect zijn. 

Ik had afgesproken om met vrienden met een opname studio, de click tracks voor mijn nummers van Heavenqueen in te gaan zingen. 

Dat werd dus nu het Ave Maria. 

Mijn broertje mocht de volgende dag nog naar opa dus er werd met man en macht gewerkt, om het nummer voor smiddags 12.00 uur klaar te krijgen, zodat opa het nog kon horen. 

Daags erop kregen mijn moeder en ik toch nog toestemming om naar hem toe te gaan.

Hij ging erg hard achter uit. 

Hij zou bediend gaan worden en ze dachten dat hij het niet ging redden. 

Dus in volledige quarentine pakken mochten we bij hem. Toen hebben we samen met hem gebeden. Er kwam licht terug in zijn ogen. 

Vervolgens zette ik de muziek aan en begon het Ave Maria te zingen. In het latijn. 

En als bij een godswonder leefde hij helemaal op en zong mee. 

Hoe was dat mogenlijk!!! 

En hij bleef maar door zingen. 

Ook toen we al weg waren, hoorde we hem vanuit zijn bed door de deur heen, gewoon doorgaan. Vanaf toen ging het beter. 

Ik ben sterk van mening dat het niet de corona was die hem nekte, maar de eenzame "opsluiting" en complete isolate van alles en iedereen. 

Hij was bediend. Hoe ongelooflijk dankbaar waren we, dat hij er ineens weer bovenop begon te krabbellen. 

Damn.... Das mijn opa!!! 

En blijf erbij...... Muziek red levens !!!

Helaas kunnen we er nog niet met zun alle van genieten tijdens concerten en festivals. 

Maar ooit zullen we weer samen de liefde voor muziek kunnen delen, onder het genot van een drankje. 

Met of zonder alcohol. 

HET ROZE LINTJE 

Zelf ben ik ook een paar keer goed ziek geweest maar bij de test bleek ik corona vrij te zijn. 

Toen kwam het volgende spannende moment. 

Door een gesprek met een vriendin, ben ik naar de huisarts gegaan. 

Mijn borsten voelde anders. 

Deze had het vermoeden dat het borstkanker kon zijn.... 

Nou, dan slaat de grond onder je voeten weg. 

Mijn 2 pluspunten!!! Dat mag en kan niet!! 

Het wachten op de mammography en echo duurde niet lang, maar voor mijn gevoel nog steeds veel te lang. 

Zoveel angst. Vooral omdat in mijn omgeving meerdere vrouwen nu behandeld worden met operaties, bestralingen en chemo. En ik alleen woon. 

Hoe moest dat als het foute boel was. 

Gelukkig had ik een "prive arts' die langs is geweest en met mij alles langs ging met de "wat als". 

En hij controleerde mijn borsten ook nog even extra. 

Ookal voelde hij wat, hij was positief dat het niet zo ernstig hoefde te zijn als we dachten. Dat gaf hoop. 

De zondag voor de testen had ik nog een photoshoot met Els Castelijns. 

Geen vorm van afleiding was ooit zo ontzettend welkom. En de samenwerking ging als vanouds weer fantastisch.

En ik ben zo trots op deze foto. Dat ondanks mijn angst en onzekerheid over wat er ging komen, de uitstraling hier enorm krachtig is. 

We hebben hem daarom ook dan maar de titel "FIERCE" gegeven. 

 En toen was het zover... 

de dinsdag vd testen. 

s'Ochtens ben ik gewoon nog gaan zwemmen en naar de fysio gegaan. 

Mijn broertje heeft me s'middags naar het ziekenhuis gebracht waar ik de testen had. (nogmaals heel erg bedankt) 

Geen hap ging van te voren door mijn keel!!! 

Het verlossende woord kwam.

GEEN KANKER. 

Wel een Cyste in mijn linker borst en mijn weefsel in de rechter is stugger... 

MAAR GEEN KANKER. 

Zo opgelucht was ik, niet normaal. 

Maar ergens voelde ik me stom genoeg ook schuldig. Dat ik schoon bleek, terwijl vriendinnen hier tegen aan het vechten zijn. 

Het voelde dubbel. Alsof ik niet solidare was of zoiets. 

Stom natuurlijk. 

Toch duurde het even voordat ik echt opgelucht en blij hier over kon zijn. 

Natuurlijk, dat ben ik zeker wel. 

Wees maar niet bang. 

En ook ben ik erg dankbaar geen borstkanker te hebben. 

Ik heb genoeg al aan mijn lijf te stellen. 

Enorm opgelucht dat dit er niet ook nog eens bij kwam. 

KNUFFELEN 

Maar ja, dit en nog veel meer speelde zich dus in betrekkelijke korte tijd af. 

Geen wonder dat ik de laatste dagen toch weer wat last van mijn buik heb en zo ontzettend moe ben. 

Alles komt er nu uit. En de omslag van het weer, wat in mijn spieren gaat zitten, helpt hier ook niet aan mee. 

Gelukkig heb ik mijn poezenkindjes die graag knuffelen. 

Zoveel liefde voor en van die schatjes. 

Ik zou niet weten wat ik zonder mijn familie, vrienden en mijn beestjes zou moeten. 

Langs deze weg wil ik dan ook iedereen bedanken die mij tot steun is geweest in deze turbulente tijd. 

We gaan fase 2 van de corona in. 

Een nieuwe gedeeltelijke lock down. 

Gaat weer eenzamig worden. 

Gelukkig heb ik WhiteSox en Missy. 

Ik wens iedereen veel liefde, gezondheid, wijsheid en kracht toe de komende tijd. 

We gaan die met zijn alle nodig hebben om hier wederom doorheen te komen. 

(ZIJN JULLIE ER NOG STEEDS ?) 

WAUW... TOP

Dank je wel!! 

Een digitale - corona proof- knuffel 

aan iedereen die de moeite en tijd heeft genomen dit allemaal uit te lezen. 

With love 

Veronique 

*****************************************

NOW IN ENGLISH 

IN GOOD FORTUNE 

This is how you start your own blog in good spirits ...

And then your life opens up a serious roller coaster and you forget to write the blog completely.

Sorry Sorry sorry!!!

STRIKE A POSE

First of all, the nice news.

I did some photoshoots again.

It almost goes without saying that this was OA with the great photographer Ton Dekkers from Interdependent Photo.

I have known this man for more than 8 years now and is one of the few photographers where I dare to expose myself "naked". Inside and out.

With a good dose of humor and confidence, our shoots together are always a party.

Like a Roman statue in the water, I stood there with only a cloth draped around me, enjoying the autumn sun, until the barkarazzi decided to pose for me.  Then I have such fun.

By the way, their bosses do not find it disturbing at all that I was standing there in my Eva costume.

Another shoot we did couldn't have more contrastic to the previous one.  In a gigantic Justin Alexander wedding dress I stood like a true Disney princess on the banks of the lake in the old "land of once" with the soldiers.

It is true that after all the swimming my torso has become a bit wider. That became a small problem with the body with corcet.

It did not wanted to close completely anymore.  With strings and rubber bands we managed to tie myself in.

And when they broke, we were very happy that a coincidental passer-by help, so that it closed completely for a while hahaha

Then the change of dresses.

The timing couldn't be better, because my ostomy bag was quite full.  

Quickly dived into the bushes in my bathrobe with a roll of toilet paper to empty it.  

The life of a model

Uber glamorous I must say.

SING ME A SONG, YOU ARE A SINGER

This month was also the audition for a musical / theater, written around the 100th anniversary of Veldhoven.

But for the reason which I will explain later in this blog, I could not have prepared properly.  

But it went well !!

FINALLY getting back to what I love most.  Dancing, singing, acting ... in short ... entertainment

This, of course, in a corona proof environment.  And yes, I'm in. 

BALANCE

But of course everything is in balance.

Against all these positive events, there were also the more annoying, scary and sad ones.

First of all, my op, who is already in my 90's and staying in a care facility, was hit by corona.  When I heard it, 1 thing played in my head continuously.  "he wants me to sing Ave Maria in Latin".

He'd asked me so many times.  

And we always sing our verse when I get there.  

So there I went, studying hard to lurn the song in Latin.  

Because this must and should be perfect.

I had a appointment to sing the click tracks for my Heavenqueen song with friends at their recording studio.

So that now became the Ave Maria.  

My brother was allowed to visit grandpa the next day, so they worked with all their might to get the song ready before noon, so that grandpa could still hear it.

The day after, my mother and I got permission to go to him.

He was going backwards fast.  

He was going to get his final communion and confession. 

They thought he was not going to make it.  

So we were allowed to go to him in full quarentine suits.  Then we prayed with him.  

And light returned to his eyes.  

Then I turned on the music and started singing Ave Maria.  In Latin.

And as in a miracle of God he revived and sang along.

How was that possible !!!

Is it not that when you are death I'll from corona, you almost can't breath.... 

But he kept on singing.

Even when we had already left, we heard him from his bed through the door, just keep going.  From then on things got better.

I strongly believe that it was not the corona that might would have killed him, but the solitary "confinement" and complete isolation from everything and everyone.

He had been served.  How incredibly grateful we were that he suddenly started to gain faith and grew his flame again.  

Damn .... That's my grandfather !!!

And I still stand with it ... Music saves lives !!!

Unfortunately, we are not yet able to enjoy it with all of us together, during concerts and festivals.

But one day we will all be able to share the love for music again, while enjoying a drink.  

With or without alcohol.

THE PINK RIBBON

I myself have been sick a few times, 

but the test I took, turned out to be corona free.

After that liitle piece of stress, came the next exciting moment.

Through a conversation with a friend, I was alarmed so i went to the doctor.  

My breasts felt different.

He highly expected, that it could be breast cancer ....

Well, then the ground will sink under your feet.

The wait for the mammography and ultrasound did not take long, but still too long in my opinion.  So much fear.  

Especially because several women in my area are now being treated with breast canser surgeries, radiation and chemo therapy.  

And I live alone. Yes, my parents are living around the corner, but they can't be here 24/7 if I should have chemo or such. 

Fortunately I had a "private doctor" (yes, a real one) who came over and went along with me in my brainfarts about the "what if's", talked with me about options and alternatives, in case it turned out to be cancer.

And he also checked my breasts extra.

(Fact.... My nipples worked clearly very well.) 

Even though he felt something, he was positive that it didn't have to be as serious as my own doctor thought.  That gave hope.

The Sunday before the tests I had a photoshoot with Els Castelijns.

No form of distraction has ever been so welcome.  The collaboration went fantastic as ever.  And then the time had come.... The Tuesday of the testing.

In the morning I've gone swimming and went to the physiotherapist as usually. 

My little brother took me to the hospital where I had the tests in the afternoon.  (again thank you very much)

I could not get any food down, that's how nervous I was !!!

Then the releasing words came.

NO CANCER.

I do have a cyst in my left breast and my tissue in the right is firmer ...

BUT NO CANCER.

I was so relieved.

But somehow stupidly I also felt guilty.  

That I turned out clean, while friends are still fighting against this cancer. 

It felt double.  As if I wasn't solidarity or something.  Stupid of course.  

Yet it took a while before I could be really relieved and happy about this.

But yes, this and much more took place in a relatively short time.  No wonder that the last few days I have had some problems with my stomach and am so very tired.

Everything is coming out now.  And the turn of the weather, which gets into my muscles, does not help with this either.

Luckily I have my kitty kids who like to cuddle. 

I wouldn't know what I would do without my family, friends and my critters.

I would therefore like to take this opportunity to thank everyone who has supported me in these turbulent times.

We now are entering phase 2 of the corona.

A new partial lock down.

I wish everyone a lot of love, health, wisdom and strength in the coming period.

We're going to need all of those to get through this.

(ARE YOU STILL THERE?)

Did you really read this whole piece?

WOW ... DAMN

Thank you!!

A big digital corona proof hug

to anyone who has taken the time to read all of this.

With love

Veronique