Keihard er tegenin.

First Dutch then English 

Shoppen

Voor mijn eerste onderwerp ga ik maar meteen met de billen bloot.

Vandaag ben ik bij de hunkemuller geweest, om een bikini te halen. 

Sale, mijn favorite woord. 

Want het ene badpak is kapot en bij mijn bikini is de Cup te klein. 

Dit is de grootste horror altijd. 

Shoppen... 

Ik ben zo vreselijk onzeker over mijn lichaam. Zeker in een winkel, op een strand of in het zwembad. 

En dan hoor ik je denken : "maar je poseert toch ook naakt??"

Dat is zo anders. Als je met een degelijke fotograaf werkt is er goed licht, manoeuvreer je jezelf in een mooie houding, zonder rolletjes, littekens en putten.... En kun je veel camoufleren met make up en kleding.

Maar op een openbare plek is het confronterend. (Tenzij het een naakstrand of sauna is. Gek genoeg heb ik er daar geen problemen mee. Daar is iedereen gelijk en valt niks te verbloemen of verbergen. Iedere gek zijn gebrek, zeg maar.) 

Dat ding vol met stront op mijn buik. Die talloze littekens en doorgesneden, slappe buikspieren waardoor mijn buik 1 blubberend massa is nu. 

Probeer je dan nog maar eens begeerlijk te voelen. 

Voordat de Corona speelde, was ik goed op weg om weer een oke lichaam te krijgen, nadat ik mijn rug had gebroken het jaar daarvoor en volop aan het revalideren was. Terug naar maatje 36/38 waar ik me het prettigste bij voel. Ik hoef echt niet mijn figuur terug, van toen ik nog model en gogo danseres was. Wat ik voor de crisis aan het bereiken was, was goed. 

Ik had weer maat 38 doordat ik 4 keer per mijn fysio en zwemmen had en ik liep weer lange afstanden. 

Daarmee kreeg ik weer een taille, was mijn buik weer redelijk plat en waren al mijn spiergroepen mooi getrained. Zonder gekke dieten of moeilijke trainingsprogrammas. Ik had een prettig balans gevonden tussen lekker eten en regelmatig bewegen. Daardoor zat ik zowel lichaamlijk als geestelijk goed in mijn vel. En met nog 5 kilo minder, zou ik 60 wegen. Mijn doel. Wat prima is voor mijn lijf en met toch reserves, voor als mijn gezondheid achteruit zou schieten ooit. 

Quarantaine 

Toen zat ik ineens 4 maanden thuis. 

Alleen.... 

"In Quarantaine voor mijn eigen veiligheid." 

Revalideren ging niet verder, zwemmen met fysio mocht niet, mijn lijf deed steeds moeilijker en verlammingsverschijnselen en uitval in het been kwamen terug. 

En ik had steeds vaker lekkages van mijn stoma, want mijn buik is te soepel. Wat plooien veroorzaakt in de plakrand, waardoor die los laat en de ontlasting zich daar dan een weg door kan vinden. 

Mijn grootste liefde, het muziek schrijven en maken, ligt ook compleet op zun gat.

Ik kan niet verder en dat is al de zoveelste keer. Terwijl ik zo graag mijn eerste zelf geschreven nummers met anderen zou willen delen. Een stukje van mijn ziel voor een ieder die het hoort. 

Alles word moeilijker, mentaal is het een oorlog tegen mezelf om niet in een depressie weg te zakken. 

Ik heb als een gek een droomtuin uit de grond gestampt, heb heel de Aardkinderen serie uitgelezen, ben amuletten gaan maken en meer van dat soort dingen om maar bezig te blijven. Om niet in dat droevige, donkere drijfzand weg te zakken. Ik bleef positief en zie 1 keer pw mijn vriend, die mijn luikje naar het echte leven toe is op dit moment. (schatje, als je dit leest, sorry als ik dan af en toe teveel aan je hang nu. Gaat straks wel weer over.) 

En af en toe eet ik samen met mijn ouders/broertje, maar wel op veilige afstand. 

Dit is zo anders van hoe mijn leven normaal is/was, als ik niet aan bed gekluisterd was door ziekte. 

Ik ben altijd actief, altijd onderweg, altijd overal, altijd aan het regelen en organiseren en onder de mensen. Contacten over de hele wereld. 

Vooral in de muziek. Wat mis ik mijn vrienden en collegas!!! 

Over zakjes en borsten 

En dan merk je het ineens. Ipv maat 38 ben je weer maat 40. Gaat zelfs richting maat 42. Met een cupmaat die van 80E, nu weer 85F is geworden. 

En tussen neus en lippen door zegt je vriend ook nog eens, dat het allemaal niet meer zo strak is. Dan baal je!!!! 

Maar terug naar het kleedhokje... 

Daar stond ik met mijn 2strijd. Ik zocht iets met een goed Cup, waar mijn borsten voor het gemak eens in blijven zitten en niet ongeveer mijn tepels bij elke stap die ik zet eruit schieten. En ik zocht een wat hoger broekje, zodat ik een bikini kan dragen, zonder dat het hele zaakje zichtbaar is. 

Ik schaam me soms, voel me vaak dus wel onzeker en het laatste wat ik wil als ik eindelijk eens een keer ontspan, is priemende blikken van afkeuring en walging voelen. 

Dus nu weer koppig

Mensen die mij kennen, weten hoe koppig ik kan zijn. Zeker naar het leven toe. Ik weiger mij door iets of iemand mijn leven te laten bepalen. Zelfs niet door de dood. Mijn leven is van mij. Ik bepaal. En dit is mijn lijf waarmee ik het moet doen. Ik mag trots op mezelf zijn met alles wat ik al heb overleeft en doorstaan. Al besef ik me dat zelf steeds minder vaak. 

Bikini na bikini pas ik en ik begin moedeloos te worden. Maar dan word ik gewoon echt kwaad op mezelf. STOP HIERMEE. 

De spiegel met een negative reflexie lijkt te breken. 

Wat nou!!! *plaats hier uw scheldwoord* hoezo niet strak genoeg. 

Ik zwem weer, ik loop weer en ik ga NOG meer zwemmen. Daarom ben ik hier toch? Om een bikini te vinden waar ik me lekker in kan bewegen en zonnen bij natuur water. En geen donkere kleur, want dan gaat de stront in mijn stoma zakje op een gegeven moment richting kookpunt en dat is niet fijn. 

Ik word me daar toch spontaan een potje opstandig!!! 

Ik wil die witte bikini passen. Het mist voor de hand liggende item, met mijn figuur en het stoma. Toch word ik er naar toe getrokken. Ik ga kei hard tegen mijn onzekerheid en angsten in.  Lovende complimenten van de verkoopster dragen hier aan bij. Al weet ik niet zeker of ze het echt meent, of dat ze gewoon er nu ook echt klaar mee is. 

En ja hoor, naar 3 keer hem aan en uit gehad te hebben, besluit ik dat ik erin gezien mag worden. Het is een gewaagd keus, maar he, dit ben ik. 

Er zit nog een vetrol, maar ook die zal ook weer verdwijnen. Dit is op de omgekeerde groeit gekocht. 

Ik reken af en ben blij. 

Ik heb mezelf weer overwonnen vandaag. 

En nu ga ik een lekkere pizza eten om het te vieren. Dat mag ik van mezelf 

Want ik sport weer genoeg. 

Nu zijn mijn maten:

Heup - 112 cm

Taille - 94 cm

Borst - 108 cm

Hetzelfde als vorig jaar rond deze tijd. Voordat ik van 2 naar 4 keer sporten pw ging. En vele kilometers op festivals wegtikte

Over een maand eens kijken hoeveel het veranderd is.... 

Liefs 

Veronique 

...................................................................... 

The hard fight!

June 26, 2020

Shopping

For my first subject I immediately expose my soul. 

Today I went to the Hunkemuller to get a bikini.

Sale, my favorite word! One swimsuit is broken and the cup is too small with my bikini….

Bikini shopping is the greatest horror ever!

Shopping ...

I am so terribly insecure about my body. Especially in a shop, on a beach or in the pool. And then I hear you think: "but you also pose naked?"

That is so different. If you work with a decent photographer, there is good light, you maneuver yourself in a beautiful posture, without rolls, scars and pits .... and you can camouflage a lot with make-up and clothing.

But in a public place it is more confrontational. (Unless it is a nudist beach or sauna. Strangely enough, I have no problem with that. Everyone is equal and there is nothing to hide or hide. Everyone is lacking, so to speak.)

That thing full of shit on my stomach. Those countless scars and severed, flabby abdominal muscles that make my belly one blistering mass now.

Then try to feel desirable again.

Before the Corona came to town, I was well on my way to getting an okay body again after I broke my back the year before and was in full rehabilitation. Back to size 36/38 where I feel most comfortable. I really don't need my tiny figure back when I was a model and go-go dancer. What I was achieving before the crisis was good.

I achieved size 38 again because I worked 4 times as hard with my physio and swimming, and I walked long distances again.

With that I regained a waist, my stomach was fairly flat and all my muscle groups were nicely trained again. All without crazy diets or difficult training programs. I had found a nice balance between good food and regular exercise, which made me feel good both physically and mentally. And with 5 pounds less, I would weigh 60kilo (132lbs), my goal! Which is a fine weight for my body, and still a little extra in case my health ever deteriorates.

Quarantine

Then suddenly I was at home for four months, "quarantined for my own safety”.

Rehabilitation ended, swimming with physio was not allowed, my body became increasingly difficult without the activity, and paralysis symptoms and loss of movement in my leg returned. I increasingly had leaks from my ostomy, because my stomach became too flexible. This causes folds in the adhesive edge, causing it to come loose and the stool can then find its way through.

My greatest love, writing and making music, is also completely on pause. I can't go on and this is the umpteenth time I’ve had to stop. While I would love to share my first self-written songs with others, to give a piece of my soul for everyone who hears it.

Everything has gotten more difficult, mentally it is a war against myself not to sink into a depression.

I started gardening a dream garden like a mad woman, read the entire Earth Children series, started making amulets and more crafting things to keep busy in order not to sink into that sad, dark quicksand. I am trying to remain positive, and see my boyfriend friend once a week right now, who is my only current connection to real life (honey, if you're reading this, I'm sorry if I hang on to you now and then, it will be over when I have my freedom back!)

And occasionally I eat with my parents and brother, but at a safe distance. This is so different from how my normal life was, if I wasn't bedridden by illness.

I am always active, always on the go, always everywhere, always arranging and organizing things and among people! 

With contacts all over the world, especially in music. How I miss my friends and colleagues!!!

About bags and breasts

And then it creeps up on you. Instead of size 38 you are again size 40. Even goes towards size 42. With a cup size of 80E, now 85F. And without thinking your boyfriend also says "that your body is not so tight anymore" . 

Then you are completely bummed!!!!

But back to the changing room ...

There I stood with my battle. I was looking for something with a good cup, where my breasts stay in place for the sake of convenience and are not popping out with every step I take. I was looking for slightly higher bottoms, so that I can wear a bikini, without my whole colostomy bag being visible.

I am sometimes ashamed, often i feel insecure and the last thing I want when I finally relax, is feeling piercing looks of disapproval and disgust.

 

So now I’m stubborn again!

People who know me know how stubborn I can be, certainly towards life. I refuse to let anything or anyone determine my life, not even death. My life is mine, I decide! And this is the only body I have to do it with. I can be proud of myself with everything I have already survived and endured, although I realize that myself less and less often.

Bikini after bikini I try on and I start to get discouraged. But then I just get really mad at myself. STOP THIS! The mirror with a negative reflection seems to break. What now!!! * put your swear word here * my body not tight enough?!

I swim again, I walk again and I go swimming even MORE. That's why I'm here isn't it? To find a bikini where I can freely move around in and sunbathe, visiting natural water. 

And not a dark color material, because then the shit in my ostomy bag will go to boiling point in the sun, and that is not nice.

I spontaneously become a bit rebellious,

I want to try on that white bikini!! 

It is missing the obvious fit requirements, with my figure and the stoma. Yet I am drawn to it, I go very hard against my insecurity and fears. Praising compliments from the saleswoman contribute to this. Although I am not sure if she really means it, or if she is really done with me by now.

Sure enough, after taking it on and off three times, I decide that I may be seen in it. It's a bold choice, but hey, this is me!

There is still a fat roll, but that will also disappear again when I start exercising more. 

I pay and I'm happy, I overcame myself once again today!

And now I'm going to eat a nice pizza to celebrate. I allow this myself, because I can exercise enough again.

Now my sizes are:

Hip - 112 cm (44 inches)

Waist - 94 cm (37 inches)

Chest - 108 cm (42.5 inches)

The same as last year around this time. Before I went per week from two to four times to physio, and ticked away many miles at festivals.

Let's see in a month, how much it has changed ...

Love

Veronique