Het was de liefde, het was de liefde, het was de liefde, de liefde voor muziek!!

First Dutch, then Englisch

2013

Het jaar dat ik mezelf overwon. 

Nadat ik mijn kinderen was verloren in 2012 (2eiige tweeling na een gefaalde sterilisatie) en ik door de zwangerschap in serieuze gezondheids problemen was gekomen, zat ik in een diepe depressie. Afgewisseld met levensgevaarlijke operaties omdat het matje dat mijn buik bij elkaar hield, door de zwangerschap was los gekomen en een resistente bacterie die voorheen zat ingekapseld vrij was gekomen.

De uitgang van mijn darm (roosje) was narcrotisch geworden (stierf af) dus mijn stoma moest veplaatst worden naar de andere kant en het matje eruit. 

Grote operaties en een gigantische buikwond waren het resultaat. 

Een grote omgekeerde driehoekige jaap op mijn buik vol met drainen. Een buikwond die van binnenuit dicht moest groeien. 

Dus zat ik te hannessen met mesjes om aanslag in de wond te verwijderen, werd er de wond gespoeld en werden de uitstulpingen en holtes vol geduwd met vettige gazen en gedoe. 

Erg pijnlijke proces, zeker 3 keer per dag. 

Dit samen met de antibiotica moest ervoor zorgen dat de bacterie uit mijn lijf verdween.

Helaas werd er gezegt dat er nog maar weinig kans was, dat ik na deze operaties ooit nog zou kunnen zingen.

Hiermee moest ik in vrede mee zien te komen... 

Nr 2 alsjeblieft. 

Ik was me gaan focussen op het merchgirl zijn.

Want als ik zelf geen muziek meer kon maken, moest ik er iig een onderdeel van blijven.

Na een paar keer op losse concerten en festivals te hebben gewerkt, kreeg ik het telefoontje van Yves uit de band Nightmare. 

(Waar ik al dus een paar keer mee te maken had gehad.) 

Hoe ik het zou vinden om een tourbus met 22 mannen te delen. Of ik mee op een toer wilde als merchgirl.

Samen met de bands Nightmare, Eternal flight en Zak Stevens - Circle 2 Circle. 

WHAAAAAA, ja duuuh, natuurlijk!!! 

Ik had eigenlijk een operatie gepland staan in die tijd, voor een buikwand en littekens correctie.

Die heb ik toen maar uitgesteld, zodat ik mee op tournee kon. 

Want Ja, ik ging mee. Geen twijfel over mogenlijk!! Heel europa door!!! Op plaatsen komen waar ik anders nooit zou komen. 

Van te voren had ik gecheckt hoe het in zo'n bus eraan toe gaat. 

Op de bus-wc mag bijvoorbeeld nooit gepoept worden. Dan raakt tie verstopt. 

Maar omdat het bij mij altijd vloeibaar is, mocht ik wel mijn "nr2" doen. 

Als in mijn zakje legen. Om in termen van deze tijden te spreken:

"Sick girls privelage" 

Ook met het tillen vd merch-dozen, hielp iedereen me mee. Anders was het echt niet gegaan. 

We waren een grote familie. Ik had er 22 broers bij. 

Wat ik jullie zeker niet wil onthouden, is het verhaal van de loperamide (anti diarree pillen.) 

Die slik ik 3 tot 4 per dag, zodat mijn resterende darmen rustiger gaan werken en ik nog iets opneem. 

Dus tja, 2 van de 3 bands waren Frans talig. 

En ik hoorde het vaak: Merci, beaucoup, diarree. 

Jup, ik verstond heel de tijd diarree en dacht dat de Fransen collectief aan de schijterij waren. 

Dus ik met mijn goed fatsoen haalde mijn pillen tevoorschijn. 

Ze keken best wel raar op en begonnen kei hard te lachen. 

Bleek dus dat ze " De rien" zeiden. 

Wat "graag gedaan" betekend. 

Dat hoor ik nu dus nog steeds altijd terug hahaha

Sing me a song, you're the singer

Mee op tournee gaan was de beste keus ever.  Want tijdens de tour vond ik mezelf terug.

En ook de kracht om zelf weer te proberen te gaan zingen. Vanachter mijn merchtafel genoot ik en kende ik binnen een paar dagen alle nummers. 

Ook was ik er veilig. Niemand kon zomaar in de buurt van mijn buik komen. Dus op deze manier kon ik weer live van muziek genieten. 

En doordat ik elke dag meezong, ging mijn stem met stappen vooruit. 

Ik begon andere ademhalings technieken aan te leren. (wat later door lessen van Floor Jansen, Dianne van Giersbergen, Marcela Bovio en Laura Guldemond is versterkt)

Ik begon weer te leven. Ik kon weer echt lachen.

Niet mijn fantastische gemaakte lach die iedereen geloofde (sukkels), maar een echte lach, waarbij mijn ogen weer mee deden. Mijn verdriet verdween naar de achtergrond en mijn hard vulde zich weer met liefde voor muziek. 

Op het einde vd tour werd ik zelfs op het podium geroepen om mijn favorite nummer mee te zingen.

Ik leefde weer, ademde muziek en wist dat dit mijn plek is en altijd zal blijven.

Al hou ik er nog steeds van om merch te verkopen.

Om zo dicht bij de fans als je dan staat te zijn.. .. 

De persoonlijke verhalen die je hoort van fans zijn zo waardevol. Wat muziek betekend in hun leven. Leuk, vrolijke, droevige en indrukwekkend verhalen. 

Wat muziek bij iemand los maakt. 

Zo intens. Zo pure. Zo mooi.

Ik ben zo dankbaar dat ze dit met mij hebben gedeeld. 

Fuel of life

Mijn moeder zegt, dat elke keer als ik uit een operatie kom en het kritiek is, dat ze weet dat het goed kom, zodra ik weer begin te neurien of zingen. Zo diep zit muziek in mij. 

Het is "my fuel of life"... 

het enige dat er altijd voor me is geweest en er altijd zal zijn. 

Nu ik dit schrijf moet ik ook terug denken aan mijn toermaatje Adam. 

Gelijktijdig lagen we een paar jaar later samen in het ziekenhuis voor ons leven te vechten. Ik in Nederland en hij thuis in de US. 

Skype was onze beste vriend. 

We hielpen elkaar door de slechte periodes heen. Ik vocht tegen de complicaties van Crohn, hij tegen Kanker. Helaas heeft hij de strijd verloren.

Ik overleefde weer. En ik mis hem enorm. 

Let's dance

Net heb ik eindelijk dan toch de tourpooster uitgepakt.

Die iedereen had gesigneerd met persoonlijke boodschappen aan het einde vd tour. 

Hoe waardevol is het om al die lieve berichtjes weer te lezen. Vooral die van Adam. 

Hij prijkt nu in de Kamer, die mijn muziekkamer gaat worden.

Waar we binnenkort gaan repeteren met mijn eigen band Heavenqueen. 

Deze poster blijft mij eraan herinneren dat wanneer je je omringt met gelijkstemmige die in jou geloven, je zoveel harder als artiest en mens groeit, dan wanneer je je opsluit in je eigen ellende.

De uitgestelde herstel operatie, die plaats vond na de tour, was trouwens ook weer drama. 

Het resulteerde in een verlamd been, omdat er een zenuw geraakt was. 

MAAR.... door de tour had ik de kracht weer terug gevonden om in mezelf te geloven. 

En waar ze zeiden dat het been altijd verlamd zou blijven, liep ik binnen 3 maanden na die bewuste operatie weer. 

Nee, correctie, ik danste!!! 

Het gevoel kwam terug nadat ik mijn been zo enorm op der flikker had gegeven. 

Ik was met mijn Rock 'n Roll-lator en stok naar het try out concert gegaan van ReVamp (Floor Jansen). Doordat ik heel het concert had gestaan heb ik schijnbaar iets overbelast en daarmee getriggerd die avond. 

Het gevoel kwam weer terug. 

3 maanden later danste ik rond op een festival in Belgie, MFVF

Wederom genezen door muziek. 

Ik was, ben en zal altijd vol muziek blijven. 

Het is mijn grootste liefde van mijn leven. 

Mijn leven is een dans, 

geleid door het ritme van mijn Hart. 

2013

The year I overcame myself.

After losing my children in 2012 (2 egged twins, after a failed sterilization) and getting into serious health problems because of the pregnancy, I was in a deep depression.  Interspersed with life-threatening operations because the mat that held my belly together had come loose during pregnancy and a resistant bacterium that had previously been encapsulated had been released.

The exit of my gut (rose) had become narcrotic (rotting & dying) so my stoma had to be moved to the other side and the mat had to come out.

Major surgeries and a massive abdominal wound were the result.

A large inverted triangular gash on my stomach full of drains.  

A stomach wound that had to close from the inside out. 

So I sat haggling with surgical blades to remove deposits in the wound, the wound had to be flushed clean and the bulges and cavities were stuffed with greasy gauze and al sort of medical fuss.

A very painful process, 3 times a day.

This, together with the antibiotics, had to ensure that the bacteria disappeared from my body.

Unfortunately, it was said that there was little chance that I would ever be able to sing after these operations.

With this I had to come to peace ...

 No. 2 please.

I had started to focus on being a merch girl.

Because if I could no longer make music myself, I had to remain part of it.

After working at individual concerts and festivals a few times, I got the call from Yves from the band Nightmare.

(Which I had already dealt with a few times.)

How I would feel to share a tourbus with 22 men. If i wanted to join a tour as a merch girl.

Together with the bands Nightmare, Eternal flight and Zak Stevens - Circle 2 Circle.

WHAAAAAA, yes duuuh, of course !!!

I actually had an surgery planned at that time, for an abdominal wall and scar correction. I postponed it, so that I could go on this tour.

Because yes, I went along. No doubt about it!! Throughout Europe!! Getting to places I would never go otherwise.

I had checked in advance how it goes in such a bus. For example, you should never poop on the bus toilet. Then tie gets clogged. But because my output is always liquid, I was allowed to do my "nr2".

As in emptying my colostomy bag.  

To speak in terms of these times:

 "Sick girls privelage"

All the bandmembers also helped me with lifting merch boxes. Otherwise it really wouldn't have bin possible for me to do the job. We were large family.  I had 22 new brothers. 

What I certainly don't want to keep from you is the story of the loperamide (anti diarrhea pills.)  I take 3 to 4 a day, so that my remaining bowels start to work more quietly and I absorb something else.

So yeah, 2 of the 3 bands were French speaking. And I often heard it: 

Merci, beaucoup, diarrhea.

Jup, I understood diarrhea all the time and thought that the French were collectively shitting.

So with my good decency I took out my pills. They looked quite strange and started laughing loudly.

So it turned out that they said "De rien".

Which means "you're welcome".

I still hear about that one when I talk to any of the guys. hahaha

Sing me a song, you're the singer

Touring was the best choice ever.  Because during the tour I found myself again.

And also the strength to try to sing again.  I enjoyed myself from behind my merchtable and knew all the songs within a few days.

I was also safe there. No one could just get near my stomach. So this way I was able to enjoy music live again.

And because I sang along every day, my voice improved step by step.

I started to learn other breathing techniques. (which was later reinforced by lessons from Floor Jansen, Dianne van Giersbergen, Marcela Bovio and Laura Guldemond)

I started to live again. I could really laugh again. Not my fantastically made smile that everyone believed (suckers), but a real smile, with my eyes participating. My grief faded into the background and my heart filled with love for music again.

At the end of the tour I was even called on stage to sing my favorite song.

I was alive again, breathing music and knew that this is and always will be my place.

Although I still love to sell merch.

To be as close to the fans as you are then. 

The personal stories you hear from fans are so valuable. What music means in their life. Fun, happy, sad and impressive stories.

What unleashes music in someone.

So intense. So pure. So beautiful.

I am so thankful that they shared this with me.

Fuel of life

My mom says that every time I get out of surgery and it's critical, she knows I'll be fine as soon as I start humming or singing again. Music is so deep in me.

It is "my fuel of life" ...

the only thing that has always been there for me and will always be there.

As I write this, I also think back to my tour buddy Adam. At the same time, a few years later, we were fighting together in the hospital for our lives. Me in the Netherlands and he at home in the US.

Skype was our best friend.

We helped each other through the bad times. I was fighting Crohn's complications, he was fighting Cancer.  Unfortunately, he lost the battle.

I survived again.  And I miss him enormously.

 Let's dance

I just finally unpacked the tour poster.

Everyone signed with personal messages at the end of the tour.

How valuable it is to read all those sweet messages again.  Especially Adam's.

The tour poster now adorns the Chamber, which will become my music room.

Where we will rehearse soon with my own band Heavenqueen.

This poster keeps reminding me that when you surround yourself with like-minded people who believe in you, you grow so much faster as an artist and a person, than when you lock yourself in your own misery.

The postponed recovery operation, which took place after the tour, was also a drama. It resulted in a paralyzed leg because a nerve was hit.

BUT .... through the tour I had regained the strength to believe in myself.

And where they said the leg would always be paralyzed, I walked again within 3 months of that surgery.

No, correction, I danced !!!

The feeling came back after I gave my leg a huge blow.  

I went with my Rock 'n Roll lator and walkingstick to the try out concert of ReVamp (Floor Jansen). Because I had attended the whole concert, I seemingly overloaded and triggered my leg that evening.

The feeling in my leg returned.

3 months later I danced around at a festival in Belgium, MFVF

Healed again through music.

I was, am and always will be full of music.

It is my greatest love of my life.

 My life is a dance,

 guided by the rhythm of my Heart